Wspomnienie o dawnym Husowie

Jeżyk

Tak w Husowie kiedyś było
Że się bardzo skromnie żyło
Drogi były z wybojami
Naprawiane kamieniami

Dachy słomą poszywane
W chatach okna małe szklane
Na dodatek wieczorami
Oświetlane kagankami

No a w stajni ze dwie krówki
Trochę pola do harówki
Jak groziła komuś nędza
To dzierżawę brał od księdza

Ale później chodził za to
Na odrobek całe lato
Bezrobotnych było stadło
Pracowali gdzie popadło

Był żebraków cały harem
Co chodzili po żebranym
Także i cyganów rzesza
Jedni wozem inni pieszo

Co wróżeniem tumanili
I pieniądze wyłudzili
Rozmową gosposię zagadał
Drugi kury powykradał

A dzieciarnia była taka
Co biegała na bosaka
I na co dzień i w niedzielę
Także często i w kościele

Nawet starsi też z biedoty
Oszczędzali swoje buty
Zdzierał stopy na kamieniu
Nosił buty na ramieniu

Pod kościołem sobie siadał
Tu dopiero buty wkładał
I dla tego długo były
Bo z piętnaście lat służyły

Tak się jeden ubrał modnie
W czapkę krawat no i spodnie
A że bieda była taka
To się wybrał na bosaka

A we żniwa tak bywało
Zboże sierpem się zrzynało
Potem w snopy je wiązało
No i w kopki się układało

Ale czasem się zdarzało
Że tych snopów brakowało
Bo sąsiedzi w swej chytrości
Przenosili na swe włości

Był w stodołach ciągły ruch
Gdy już cepy poszły w ruch
Zborze szuflą przewiewano
I przetakiem przesiewano

Ale to już dawne dzieje
Kto to czyta, ten się śmieje
Lecz to wszystko prawdą było
Tak się ludziom ciężko żyło

Wiersz otrzymałem od mojego brata
Jana Jeżowskiego z Gliwic, który w wolnych chwilach
próbuje co nieco napisać o dawnym Husowie.