Życie po raz drugi

Jeżyk · Wysłany: Śro 23:05, 18 Mar 2009 Temat postu: Życie po raz drugi

Po śmierci prof. Religi, w dzienniku FAKT znalazłem wywiad z moją koleżanką z dawnych lat, Stasią Skwarlińską, córką mojej Gosposi u której mieszkałem w wynajętym dla mnie pokoju przez mój zakład pracy.W mojej galerii, w temacie "Zdjęcia z koleżankami i kolegami" na pierwszych dwóch zdjęciach jesteśmy razem. Była młodą, ładną dziewczyną. Wtedy nie wiedziała jeszcze jaką niespodziankę gotuje jej los.Pierwsze zdjęcie było zrobione przy wejściu na plażę w wczasowej miejscowości Mielno, kilka kilometrów od Koszalina. Pstryknął nam je przypadkowy wczasowicz z mojego aparatu, poprosiłem go o to. Natomiast drugie z jej matką jest przy jej domu. Oto jej wywiad :

BYŁAM BARDZO MŁODA I MIAŁAM DLA KOGO ŻYĆ

Kobiety nie chętnie przyznają się do wieku, ale w tym wypadku jest inaczej. Jestem kobietą z najdłuższym stażem jesli idzie o przeszczepione serce. W maju minie 21 lat--mówi Stanisława Skwarlińska ze Słupska.
Serce szwankowało po anginach, stwierdzono niedomykalność zastawek, krańcową niewydolność krążenia, lekarze nie dawali mi szans na przeżycie. Miałam wtedy 28 lat. Zdrowie tak szwankowało że przeszłam na rentę. Byłam skreślona z życia. Ale cały czas mówiłam sobie i wierzyłam że musi znaleść się człowiek który mi w życiu pomorze. W końcu napisałam list do szpitala gdzie pracował prof. Religa. Napisałam że nikt nie daje mi żadnej szansy. Profesor odpowiedział że mam przyjechać na konsultację. Pojechałam do Zabrza. Poklepał mnie po ramieniu i powiedział że wszystko będzie dobrze. Ale trzeba czekać. Przez rok strasznie się męczyłam,a moje życie było podzielone miedzy szpital i dom, dom i szpital. Jeżdziłam na wózku inwalidzkim, nie chodziłam o własnych siłach.
23 kwietnia 1988 roku pojechałam do szpitala do Zabrza, i tam już zostałam. Kiedy szłam na operację, miałam 40 lat, męża i dwie córki. Dawca znalazł sie po miesiącu. W maju, profesor przyszedł do mnie i powiedział, mam dla pani dobrą wiadomość, jest dla pani dawca serca. Będzie przeszczep. Na 95 % udany. Pamiętam że odpowiedziałam, jestem młoda i chciała bym jeszcze zyc, bo mam dla kogo, proszę zrobić przeszczep. Przezyłam. Życie zawdzięczam
kobiecie z Katowic. Nim pochowała syna, oddała jego serce i nerki. Uratowała trzy osoby. Wiem że interesowała się czy operacja sie udała. Jestem jej wdzięczna, uratowała mi życie. Jak pamiętam szpital? Po przeszczepie profesor przychodził do pacjentów, pytał, odpowiadał, bardzo się nami interesował. Czy dzień czy noc, zawsze był na miejscu. Był kochanym człowiekiem. My pacjenci po przeszczepie nazywaliśmy go ojcem.
Dwa-trzy razy w roku widywałam profesora. w szpitalu czy na spotkaniach ludzi po przeszczepie. Pytał mnie jak ja to robię że zawsze jestem uśmiechnięta i młoda. Był zadowolony z wszystkich nas, których uratował. Kiedy dowiedziałam się o jego śmierci, popłakałam się, tak dużo dał nam z siebie. Tylu nas uratował.

Ps. Ze wzruszeniem przeczytałem wywiad Stasi. Pamiętam ją z tamtych lat jako miłą sympatyczną dziewczynę. Kiedy wychodziła za mąż , byłem świadkiem na jej ślubie i oczywiście gościem na jej weselu. Później wyjechała do Słupska z swoim mężem.
Przypomniał mi się fragment starej piosenki: " Na trudne ludzkie losy., pada i cień i blask" Stasia miała to szczęście że cień choroby, cień zbliżającego się nieuchronnego końca został odsunięty przez profesora Religę który ponownie zapalił dla niej blask życia.

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]